Aan haar klikkende hakken in de personeelsgang hoor ik al dat zij het is, vrolijk als altijd. Vaste prik, woensdagmiddag. En dan hoor ik het, precies zoals het elke week gaat, compleet met een zachte ‘G’. ‘Goedemiddag, mag ik zo dat zadeltje van jou?’ We hebben immers beiden voorkeur voor het zwarte zadelkrukje. Ik werk de ochtendshift, en zodra ik klaar ben, neemt zij het over om de patiënten ook ver na kantoortijden van mondzorg te voorzien.
Wij werken in een praktijk met een groot team. Dat heeft voordelen en zeker ook nadelen. Groot voordeel is dat iedereen eigen tandheelkundige passies heeft. Die van mij is de kunst van motiverende gespreksvoering. Oftewel, hoe kan ik mijn patiënten helpen om wel te veranderen? Die van haar; de endo.
Meermaals heb ik meegemaakt dat ik op een feestje naast iemand stond die ik nog niet kende. Om te voorkomen dat er zo’n ongemakkelijke stilte valt, wordt je gevraagd naar je beroep. De gebruikelijke small talk. Je kijkt de ander aan en doet vast een voorspelling op zijn reactie. ‘Ik ben mondhygiënist’, en dan komt het, een gezicht vertrekt en er komt een zeer overtuigende ‘why’ uit. ‘Waarom zou iemand ooit voor dát beroep kiezen?’ Laatst kreeg ik nog liefkozend ‘de mondhyena’ naar mij toe-geworpen. ‘Dát WIL je toch niet, die vieze, stinkende monden en jullie zeuren altijd zo!’ Duidelijk dat dit individu geen flauw benul heeft van het gevoel van voldoening na een initiële parobehandeling en bijbehorend resultaat, of van hoe blij ouders zijn dat hun kleine spruit dit keer niet geboord hoeft te worden, of van een patiënt die erg onzeker was over haar voorkomen en weer breed durft te lachen.
Dát maakt voor mij mijn werk geweldig. Ja, en ook geniet ik van zo’n vies muurtje zwart tandsteen wat dan wegschiet in de afzuiger, ieder zo zijn afwijking toch? Maar goed, even terug naar mijn collega en haar passie. Ons werk komt in veel gevallen overeen. Het is heel geduldig peuteren, turen, kijken, voelen en nog maar eens doorpeuteren. In mijn geval komt er ook nog veel kracht bij zetten en heb ik toch net wat meer speelruimte, bij haar is dat toch wat minder. Maar dat gevoel dat mijn gesprekspartner op een feestje heeft, die aan mij vraagt ‘Waarom zou je dát willen?’, herken ik wel. Als ik eerlijk ben, voel ik dat bij de kunst die endo heet. Mijn lijf begint al pijn te doen bij de gedachte aan de statische houding en het gepiel op zo’n klein gebied. Met zorg en eindeloos veel aandacht wordt er millimeterwerk verricht, of nog kleiner misschien. Urenlang zit ze kaarsrecht geconcentreerd in de microscoop te turen, als een reiger die aan de waterkant staat. Op zoek naar het beste resultaat. Chapeau, diep respect… weer een element gered.
Hulde overigens ook voor haar assistent die urenlang geconcentreerd en actief ernaast zit. Je moet het maar in je hebben.
Marit Verschuuren, mondhygiënist en trainer van De Cariësvrije Generatie
(cariesvrij.nu).