Het is woensdagochtend en mijn wekker gaat eerder dan normaal. Waarom heb ik die wekker zo vroeg gezet? Ik druk op snooze en val weer in slaap. Nog geen minuut later schrik ik wakker. Ik moet eruit! Vandaag moet ik eerder beginnen vanwege een patiënt die voor mijn werktijd een afspraak heeft staan. Deze patiënt valt in het hokje “lastig afspraken mee te plannen”. We hebben ze niet veel, maar het zijn er genoeg om toch een apart hokje voor te maken. Zij kan alleen héél vroeg of héél laat, op woensdag, bij mij én ik moet er niet raar van staan te kijken wanneer zij de dag van tevoren afzegt. De flexibiliteit komt vaak van mijn agenda uit. Mijn ochtendritueel gaat dus iets eerder van start.
De hondjes kijken mij verbaasd aan wanneer ik ze veel vroeger dan normaal ga uitlaten. Gelukkig hoor ik ze niet klagen, want dat betekent ook dat ze eerder hun ontbijtje krijgen. De kippen zijn er zoals altijd als de kippen bij wanneer hun hok opengaat. Zij krijgen ook wat eerder eten. Vooral een praktisch iets, want zo weet ik dat ze daar druk mee zijn in plaats van net voor mijn auto langsrennen. De kamikaze kip jaagt mij zo vroeg in de ochtend de stuipen op het lijf. Ik rijd de tuin uit en mijn route door de Hoeksche Waard gaat van start. Helaas is de Heinenoordtunnel voor twee weken dicht en hierdoor moet ik omrijden via de Kiltunnel. De autorit duurt hierdoor iets langer, maar je ziet ook weer andere dingen dan op de snelweg. Onderweg kom ik verschillende hazen, fazanten en ook een hertje tegen. Wat is de Hoeksche Waard toch mooi. Vooral zo vroeg in de ochtend. De morgenstond heeft goud in de mond.
Om zeven uur kom ik bij de praktijk aan. Er is nog niemand. Ik maak mijn kamer gereed en ik kleed mij om. Ik heb zelfs nog tijd voor een kopje thee. Ondertussen komt de assistente binnen en we kletsen wat over de plannen van het aankomende weekend. Zij gaat de kamer van mijn collega gereed maken en ik beantwoord een mailtje. De dag begint effectief.
Om half acht zit ik klaar om van start te gaan. Ik loop naar de wachtkamer en zie… niemand. De wachtkamer is leeg. Ik vraag de assistente de betreffende mevrouw te bellen, maar zij neemt helaas niet op. Ongelooflijk. Ben ik hiervoor nu zo vroeg mijn bed uitgekomen? Geïrriteerd loop ik terug naar mijn kamer en ga weer achter mijn computer zitten. Dan maak ik nog maar een verslag gereed voor een tandarts. Na een kwartier is deze dame er nog niet. Ik voer een c90 in. Iets waar ik normaliter een hekel aan heb, maar nu toch wel geheel terecht vind. De morgenstond heeft bij deze mevrouw geen goud in de mond. Eerder een gebit mét tandsteen…
Marloes Rust, MondZorgVuldig Mondhygiënisten Dordrecht
Deze column komt tot stand in samenwerking met TePe Benelux B.V.