In zijn röntgenstatus zie ik meerdere caviteiten, bijna alle approximale vlakken hebben initiële laesies. Ook zie ik vier vlakken waar een restauratie in moet. De 16 is dusdanig afgebroken dat het element verloren is. Tegen de tandarts had hij gezegd dat hij dan wel een implantaat neemt. En als het moet, nog meer. Zijn ouders betalen toch wel, zei hij. Hij is 21 jaar, ging altijd met zijn ouders naar de tandarts, maar was al een paar jaar niet geweest. Vandaag zie ik hem voor het eerst. Zijn hoofd staat op onweer. Hij kijkt boos, zijn kaak staat strak en – anders dan de meeste patiënten – blijft hij naast de behandelstoel staan. Je kent dit soort types wel, hij zal wel niks willen.
Als mens vind ik dit soort momenten echt vreselijk, een mond behoorlijk verwaarloosd en verwoest in een paar jaar tijd. Ik zou hem het liefste door elkaar schudden. ‘Ga toch gewoon poetsen joh, daarmee kun je jezelf een hoop gedoe besparen. Implantaten zijn geweldige uitkomsten, maar als je zo voor je mond blijft zorgen gaan ook die verloren!’
Ik adem eens rustig in en uit, zet mijn eigen waarden opzij en start het gesprek, als professional. Al snel blijkt dat deze afspraak op verzoek van de tandarts gepland is. Hij wilde helemaal niet naar de mondhygiënist gaan, maar de tandarts had erop gestaan. In deze ongezonde mond kan er geen implantaat geplaatst worden. Hij zou toch zeker niet met een gat in zijn mond lopen, begrijpelijk.
Eerst laat ik hem vertellen. Te beginnen over zijn hulpvraag en later ook over zijn behandelhistorie en de reden dat we hier aanbeland zijn. Hij vertelt me dat hij niet altijd een hekel heeft gehad aan de tandarts. Tot hij zes jaar oud was had hij een hele leuke, die altijd heel snel klaar was. Daarna is hij met zijn ouders verhuisd en kreeg hij altijd op zijn kop. Hij was nooit de meest zorgvuldige poetser, en nooit was het goed genoeg. Dat is jaren zo doorgegaan en toen hij zelf verhuisde om te gaan studeren, heeft hij het zo maar gelaten. Hij had geen tijd om terug naar de oude praktijk te gaan en zin om een nieuwe praktijk te zoeken om vervolgens weer te horen hoe hij het niet goed doet.
Als we samen naar de röntgenfoto’s kijken, zegt hij het toch wel graag anders te willen. Hij is enorm geschrokken van zijn afgebroken kies en wil het nooit meer meemaken. Samen kijken we naar de mogelijkheden en welke zelfzorg hij denkt dat haalbaar is. Hij ziet er eigenlijk best wel veel. Dat implantaat is best wel haalbaar.
Marit Verschuuren, mondhygiënist en trainer van De Cariësvrije Generatie (cariesvrij.nu)